Takılır kalırsın, gecenin karanlığına
Günlerce kapanır odana, ağlarsın,
Yıllarca hiç bitmeyen yalnızlığına,
Kimsesiz ve çaresizliğine, yanarsın.

Ne zaman düşünsen hatıraları,
Rahatlarsın sevinçten uçarcasına.
Özlemle anarsın, sonsuz sevdaları.
İçten derin bir nefes almışçasına,

Etrafına bakar, bir şeyler ararsın
Sevda ne imiş bir gün anlarsın.

Anlarsın, birgün her şeyin boş olduğunu
Bir çığlık olur, etrafta yankılanırsın.
Ve Çiçeklerin birer birer solduğunu
Maziden hatıralarla haber alırsın

Hicranla bakarken eski yıllara
Bitmez bir türlü kırılmışlığın
Vurursun başını taş duvarlara
Acıtır yalnız, çaresiz kalmışlığın.

Sevdanın günlerce hayalini kurarsın
Dertten artar saçlarındaki beyazlık
Takatin kesilir, yine yalnız kalırsın.
Ve hicranla inletir bu kararsızlık

Bakarken sevgilinin gülen yüzüne
Ama çaresiz, ama yorgun, ama bitkin
Uzanır ellerin sevinçle gökyüzüne
izlersin ufuktaki güneşi keskin keskin.

Bir gül gibi sararıp solarsın,
Sevda ne imiş bir gün anlarsın...

Katlanırken ayrılık ve aşk acısına,
Duyarsın içten içe. acısını aşkın
Karanlığın ortasında kalmışçasına.
Bakarsın karanlığa şaşkın şaşkın,

Akıp giderken hüzünlü geceler,
Hissedersin yüreğinde ki sızıyı,
Dudakların sürekli O’nu heceler.
Ve siler atarsın alnındaki yazgıyı.

Sonra etrafına bakar ve ağlarsın
Sevda ne imiş bir gün anlarsın.

andelip