0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
Okunma
Güneş toprağımıza meyvasını düşürdü
Buğday benizlim,
Küçük Asya’m çeltiğini verdi
İçtik terimizi
Sakız rakısıyla
Varlığımız haklıdır bizim
Toprağımızda zeybekler topuklarıyla
Can verirdi Bozdağ’ın taşına, yamacına
Serin gecelerde döşeğimiz hayıt kokardı
-Mavi çiçekleri oğul verenden-
Denizimiz haykırışı belletti bize
Usluluğa ve alışkanlığa karşı.
Uygardık barış için
Yabandık kendimizde.
Ölümler üzerinde özgürlük çiçek açarsa
Acımam buz gibidir, ürpertir beni
Biz yine döneriz doğaya.
Suyumuz ve aşımız insandan gelir,
Yatağımıza kara çamur sıvanır,
Uykumuz ağır basar, toprağımız diken verir.
İnsanı insanla kurtarmıştık
Buğday benizlim,
Savaşımız kendimizledir.
