tıkınırken eliyle, özüne hak olmayanı
lokma lokma deler, düğümlenirken boğazda
ata nasihati, vız gelirse nefislere
aile efradı, dümdüz yolda şaşar
dikilir yokuşa
cümle alem şaşkın kalır
bu yanlış dolu gidişte
büyük bir günahın, iblisi olup da çıkarsın

ne ismin kalır, ne de cismin
şükürsüz duygularla
kesilir kısmetin
şuursuzluk içinde ki hislerle akarsın
kısır döngülerde
niyetsiz duaların boşlukta çalkalanırken, boş duygularla
kuransız duvarlar ağlar
ruhun biçareliğine, sığınacak yer kalmadıktan sonra
bu Allahsız ortamlar da
neye ve kime yarar ki?
suç mu, kabahat mi
hak ipine asılırsa çırıl çıplak kalbiyle

orta yerde, ne var ki?
sen bari, konuş be komşum!
gülümseyen o yüzler de, nerde?
peki niçin; benim de konmaz ki, ak saçlarıma?
bu ömrün, güzel bir günü?
eşkıya gibi saldırılar, göz doyumluluğu için
düşünüyorlar mı?
itişip çekişirken, utulmak istenen tüm çıkarlar
değerlerin kaybına, değiyor mu?
bir lokmanın; bir hayat ettiğini, bilen de kim?

konu konuyu, kovalıyor hicranlarla
itlik içinde ki, talan da
mevzuatlar uydurulup duruyor, yalanlara
derinliğin, ta dibinde ise
kapılar kapalı
sırlar var, eşik altlarında
herkes koşuyor, yön bile belli değil
bir sağa, bir sola
yatak içi pisliği temizleyecek, deterjan mı var
evler sokağa, sokaklar evlere girmiş bile

nerde kaldı gelmedi, baht ikliminin sunduğu o bahar?
ya bu suskunluğa mahkum edilmiş, esaretliliğimiz
dinlensin artık, çıksın kara kaderlerden
dert dinlenilmezse, neye yarar ki?
tüm hışmıyla, çöreklendikten sonra hüzün
kazığa ne gerek var
tapa taklak, kapaklanınca yerlere
o zaman mı, toprağı öpmek gerekecek
ana kucağına duyulan, bu hınç da ne?

düşmüyorum işte, yer gök üstüme binerken
iliklerime kadar
inim inim, inletilsem bile
düşmeyeceğim, o iblisin inine
zira;
her yerde, yüce Allah’ım var!
bu can bu bedenden çıkana dek
Resul’ün yoluna, yapmışım onu ayar...






(01.06.2012) AZAP…





TÜM İSLAM ALEMİNİN CUMASI HAYIRLARA VESİLE OLSUN TÜM DOSTLARIMI KUTLAR ALLAHTAN AF VE MAĞFİRET DİLERİM...