Daha ne idim çok küçüktüm,
Ayırdılar garip anamdan,
İlk gördüğümde anamı,
Yıllar,yıllar geçmişti aradan.

Tayinim çıktı yeşil bir ilçeye,
Benziyordu cennetten bahçeye,
Gördüm anamı o bahçede,
Benziyordu bir çiçeğe.

Parkta oturmuş tek başına,
Boğulmuştu göz yaşına,
Tutamadım kendimi nedendir,
Gittim hemen yanı başına.

Kalktı ayağa görünce beni,
Dedi bana tanıdım seni,
Sen sen yavrum kuzum,
Sarıldı kaynamıştı kanı.

Attım kendimi kucağına,
Öpücükler kondurdum yanağına,
Anam anam canım anam,
Dedim sarıldım boynuna.

Gam,keder,çile onu yıkmış,
Gözler elaydı şimdi çökmüş.
Evlat hasretinden anam,
Yanmış,tütmüş,yaşlar dökmüş.

Mutluyduk artık her ikimiz,
Gülüyordu ağlayan gözlerimiz.
Rabbim’e şükürler olsun,
Ayrılmayacağız artık biz.

İREM Bayrakçı

ADANA