İçime işledin bir yağmur gibi,
Sırılsıklam oldum, bak donuyorum.
Sıvadın kalbimi bir çamur gibi.
Gönlümü incitip, gel de etme naz,
Ardına dönüp de gülümse biraz.

Tanrı her canlıyı sudan yaratmış,
Nefretin yanına sevgiyi katmış,
İnsanı göklerden, yerlere atmış.
Bak, salınır çift çift dallarda kiraz,
Ardına dönüp de gülümse biraz.

Arada sırada adımı ansan,
Söylediklerime âh bir inansan,
Gönül tellerime gelip dokunsan.
Kırılırsa teli, hiç çalar mı saz?
Ardına dönüp de gülümse biraz.

Hiç gülmez mi senin gözlerin içi?
Üzerime yıktın tonlarca suçu,
Gel de yıllara sor, ağaran saçı.
Yoluna harcanan şu ömür mü az?
Ardına dönüp de gülümse biraz.

Hep hüzzam mı çalar koynundaki saz?
Biraz muhayyer kal, nihavend biraz,
Uzanıp kaleme, birkaç satır yaz.
Sen gittin gideli havalar ayaz,
Ardına dönüp de gülümse biraz.

Üst üste bindi de dert katmerleşti,
“Tenhalarda koyun, kuzu meleşti,”
Ecel kemendimiz boyna dolaştı,
Dertler bitmeyince hiç gelir mi yaz?
Ardına dönüp de gülümse biraz.

Bir kez gülümseyip, cana can versen,
Selamına muhtaç şu cânı görsen,
Gülîzâra gelip gülleri dersen.
Adın dua gibi dilimde niyaz,
Ardına dönüp de gülümse biraz