GECE GAZELHANLIĞI

Gökkuşağı gibi yan yana bulutlar
Gökten üstümüze esen fırtınalar

Esir aldı ruhları vahşi dalgalar
Gözler karanlıkta kalmış gibi ağlar

Deniz fenerinde uzun bir yolculuk
Yolculuk ki başı varlık sonu yokluk,

Kan damlıyor yüreğimden uzun uzun
Sonu gelmiyor dünyadaki sonsuzun

Vuslat kokan güller, baharı görmedi,
Bir demet olsun çiçeklerden dermedi.

Ağlayın ey gözlerim ağlayın artık
Semadan gelmedi bir türlü aydınlık

Dokunduğum her çiçek sararıp soldu
Bastığımız her yer çöller gibi oldu

Elbet bir gün güneş doğacaktır lakin
Nedendir karanlığa duyulan bu kin

Sen ki yeni çağa destanlar yazansın
İnsanları adeta sultan yapansın,

Gel ey bahçemizin bülbül’ü nalanı
Gel yüreğimizin ümit ve dermanı

Bir demet sonsuzluk solurken bedenim
En derin yerdeydi seninle yüreğim

Yüreğimde yalnızlığın hasreti var
O yalnızlık ki sinedeki boşluklar

Bu şehir aldı benden umutlarımı
Ve yavaş yavaş çaldı duygularımı

Zaman bir alev gibi avuçlarımda
Yakıyor yüreğimi dert ocağımda

Elveda gece karanlığına veda
Ağaran ufuklarda tatlı bir seda

Duydukça sedayı serinler içimiz
Aydınlanır, geçmiş ve geleceğimiz

Şimdi açılıyor zulmet perde perde,
Karanlığa ışık tutan insan nerde.

Eserken üstümüze bir bad-ı saba
Merhaba sonsuzluk kervanı merhaba,

andelip