Ne hazin baharsın sen deli gönül,!
Divanemi yoksa aşık’mı oldun.?
Gurbette deliye döndürdün beni
Yaşamı unuttuk vay deli GÖNLÜM

Adım adım düştün gene bilme’din
Bir kerecik YÂR’in sarıp gülme’din
Mutluluğu onun ile sürme’din
Beni el aleme kul ettin GÖNLÜM

Bilmem ki ben sana nettim neyledim !
İnan’kı ben sen’den nefret eyledim
Beni el aleme rüsvay eyledin
Bir çakala beni kul ettin GÖNLÜM

Ağaran saçlarım gamlı yaşam’ım
Kos’koca dünya’ya sığmayan baş’ım
Zehir ettin bana ekmeğim aş’ım
Beni hayırsıza kul ettin GÖNLÜM

Açma yaralarım bülbülü şeyda
YÂR’den ayrı düşen çekermiş cefa
Razıyım olsa’da sene de ay’da
Daldan dala konma divane GÖNLÜM

Yazdırdın DURAK’a böyle haline
Anlada bunları gel dön geriye
Bundan sonra sevmek senin neyine ?
Ömrümü tükettin divane GÖNLÜM

Durak YİĞİT
Gönüllerin Şairi
KOCAELİ

Gönül ağlar kalem yazar
Dertler ben de katar katar
Yüklenmiş dünya yükünü
Ömür biter azar azar..SANİYE UZUN...Hanım efendiye en kalbi şükranlarımla