Gecenin gözlerinde kasvet
toprağın ıslak yüzünde ayın puslu şavkı
içimde bir harp gibi uğuldayan geçmişin
keskin pençesiyle bir çıkış yolu bulduğu vakitler

Büyük bir kuvvetle göğsümü ezip
sönmüş acılarımı tetikleyen sessizlik

Bir zamanlar alabildiğine derin
alabildiğine lekesizdi gökyüzüm
şimdi, uçsuz bucaksız âlemde
kederden donup kalmış yıldızlar gibi…



Say ki
hayata yeniden tutunabilmek
ve bir yudum nefes alabilmek için göçenlerden
ellerimi toprağa gömüyorum… Musa
ruhum ömrümün arka bahçesinde
ve bir düşe uyanıyor zihnim
ölü canlar şehrinin kanatsız melekleri
gözlerime çekilen flu perdede

sabırla bekle
ki yüzümde solan yediverenler
bir nebze yeşersin vuslat sevinciyle…


Elbet güneş açacak
ve elbet sabahı kucaklayıp güneşi kana kana içecek
keder yüklü gamzelerim
en karanlık anındayım gecenin!