Uluğ Turanlıoğlu’na

Kim demiş Çanakkale’desin
Kim demiş evinden uzak
Çok uzaklardasin.
Sabahlari Ayşekadin camiinde
Okunurken ezan;
Rüzgarlar getirir sana
Yemyeşil çinarlardan,
Her derde deva Pinarlardan
Binlerce, yüzbinlerce selam.

Hale’li gecelerle
Lacivert akşamlarda
Öpüşürken güneşle Meriç
Köprülerde akseder
Neva makaminda bir şarki.
Dolaşir misralar Lale dudaklarda
Ve bir nazire olur Israilin meyhanesi
Ömer Hayyam tekkesine.
Bu loş meyhanede
Titrek bir mum işiginda
Üç-beş kafadar, kulak verir senin
Eski yillardan kalan sesine.

Kadehler konuşur,
Misralar uyanir uykusundan.
Anilir devr-i saltanat-i Esbak-i
Fakir Edirne’nin,
Şair Edirne’nin,
Ardindan okunur destan-i kebir-i
Çanakkale’nin,

Nice Ulug-lar Nice Mehmet’ler
Gelir geçer... Alin yazisi gibi,
Bir masal olur maceralar
Bir varmiş bir yokmuş.
Yine sen Çanakkale’de
Bizler Edirnedeyiz.

Aslinda bu vatan:
Ne Çanakkale Ne Edirne
Ne Ankara, ne Ardahan, ne Van.
Bu vatan:
Bazan.. Kars kalesinde bir Bayrak olur
Bazan.. Edirne köprülerinde bir şarki
Bazan Çanakkale’de bir destan.