Bir sözle kim tanır ki, şu yalancı dünyayı
Boşa âlim kesilen, bir yanı kalır cahil
Taşımakla yükümlü, paslı kırık künyeyi
Dalgayla boğuşana, kara görünmez adil

Gölgeye sinen yürek, nerden bilir çölleri?
Boynu bükük cümleyle, yorar tüm şuh dilleri
Mecnunum der ağlatır, bütün gonca gülleri
Düşünü kusur sayan, serap görünmez adil

Yeller hafif bilinir taş ağırdır yerinde
Yiğitse alenidir elbet alın terinde
Dönüşü tezden olur, hilenin seferinde
Heybesi boş olana, yollar görünmez adil

Gerçeğin tek şahidi ağızda tatlı dilin
Züğürttün çenesine, vuran servetin malın
Şaşırma budur senin, rahat ve ferah halın
Laf kazanında emek, fazla görülmez adil

Katiyen İnsan demem, insanı dışlayana
Kalemim çok keskindir günahı işleyene
Yüreğim hakka secde, hak deyip başlayana
Zaralı gerçeği der, neden görülmez adil
FOTO.YUSUF KORKMAZ/ KIZILKALE...EMEĞİNE SAGLIK