Doğduğun gün tuttun demektir ,hayatın bir ucundan.
Vaden dolana kadar sen bıraksanda o seni bırakmaz.
Dur hele hayat,konuyu dağıtma.
Haberim bile yoktu,ne adaklarla ne vaadlerle gelmişim dünyaya.
Gülenler varmış,alkışlayanlar.Zılgıt bile çekmişler ,ben çığlık çığlığa ağlarken.
Yoksa adaklar yerinemi gelmedi.Nedir bu? başımızda kara bulutlar.
Naylon sandalın tokasının mührü çıkmış ayaklarıma.
Üstelik komşular şikayet ederdi bazen.İs kaplıyordu her yanı,hiç atılırmı sobaya lastik,kumaş gibi şeyler.
Elbet atılmazdı,biz sizleri anlıyoruzda.
Şu zemheri günlerde,titreyen etim,kemiklerim sözümü dinlemiyor ki...
Yok biz sizleri hep anlarız ,anlamak zorundayız hanım ablalar.
Anam işci ,babam işci.Ne haddimize size mırın kırın etmek...
Hani kardeşim pencerenize asılmışta ,televizyona bakıyordu.
İçerden perdeyi kapatmıştınız.
Bir çizgi filmi bile çok gördünüz ya,hıçkırık nefesimi kesti ,size insanmısınız bile diyemedim ...
Nasıl unuturum ;bir yaz günüydü ,annem patlıcan tavası yapmış.
Öğle vakti ,şen ettik soframızı ve midemizi.
Bir tabak kalmıştı tavadan.Dolaba koymak lazım ama,dolap nerde ki?..
Dışarda kalsa kokacak.Çöpe dök desen kıyılmıyor.
Üstelik halimizi görende yok.
Çaresiz ,annem elinde tabakla gelir çöpün yanına .İki arada bir derede hesabı ,ne yapacağını şaşırır.
Vazgeçer,dökmeden geri döner fakat,eve doğru yürürken,bu sıcakta kokacak der.
Tekrar gelir çöpün yanına.Boğulur gözyaşlarına ve çöpe ters çevirir tabağı..
Garip anam,ne söyleyim şimdi bu hayata..
Bu dünyanın sıcağı ayrı,sovuğu ayrı bir dert olur garibanlara...
Hatırlarımda,aklımı sallıyor oruç olduğun o sıcak ramazan günü;iftara az vakit vardı.
Camiden soğuk su doldurmuştum.Sana bir bardak soğuk su içirmenin derdindeydim.
Yoğurt çingilini doldurdum,bisikletin direksiyonuna astım.Ne heyecanla eve doğru geliyordum...Hayır mı? şer mi? bilemedim.Dengeyi kaybedip düştüm.
Bisiklet ,çingil ve ben yere yapıştık.
Hani insan bir anda çok şey düşünürde, kararsız kalakalır ya.
Bir dökülen suya bakıyorum.Bir uzakta kalan camiye.
Aklımda da sen varsın ,hani niyetlisin ya,iftar vaktide iyice yaklaştı..
Hele birde ,gizli gizli sağa sola bakmalarım vardı.Acaba anlayan olurmu ? dolabımız yok ta camiden su doldurmuş olduğumu.
Sonra ,bir kenara attım o fakir utanmalarını .Kim ne düşünürse düşünsün.
Elimde soğuk suyla eve geldiğimde,yüzündeki neşe görmeğe değerdi annem...
İşte böyle,vaadlerle zılgıtlarla geldik dünyaya ama,hayat bizi anlamadı.
Yorulduk,yorgunuz bu yüzden böylesi hayata yorum yok anne.
Biz yine susalım.Sözümüz onlara ağır gelir annem................................

ÜNSÜZ.......................