Toprak kokuludur benim anam,
Her mevsimin izlerini taşır yanaklarında.
Nasırlı ellerini öpmeye doyamam,
Alın terinin lokmasını tanıdım soframızda.

Babaannem, anneannem; bir hayal oldular,
Beni karşılıksız sevdiler şu fani dünyada.
Andıkça buğulu gözlerimi bekler pınar,
Mekânlarınız cennet olsun ebedi yurdunuzda.

Kız kardeşim; ben seni hep kıvırcığım diye sevdim,
İkiz gibi büyüdük seninle, izlerimiz yan yana.
Tulumbamızın suyunu bugün sensiz içtim,
O yuvadan uçtu dedim semizotlarına.

Halalarım; babama nasıl da benziyor gamzeleriniz,
İnsan sellerinde şimdi aklınız kekiklerin sarısında.
Eksilen saçlarımda yerli yerinde duruyor buseniz,
Yine omuzlarınızdayım işte en masum çağlarımda.

Ana yarısıdır teyzeler, ben şurubundan içmedim,
Şefkat denen tılsımı saklı, şahit olduklarımda.
Evlatlarım şanslı, üç gülün eniştesiyim,
Emekleri az değildir şu taze fidanlarımda.

Kızım yok şimdilik, dört duvarımda böcek sesi,
Allah’ın emriyle gelinlerim gelecek duvağıyla.
Düşündükçe kulaklarımı çınlatıyor bülbül nefesi,
Elbet bir gün bitecek hasretim, ilahi yazgıda..

Son nidam sanadır, ey hazanda gelenim!
Helalim, ela gözlüm, sen ki ruhuma deva.
Yarın anneler günü, bu ağaca gölge verenim,
Açılmış yelkenlerim her daim muhtaç, rüzgârına.
12.05.2012-Ahmet BOZTAŞ