ben, biz demiştim ikimize
anladım ki sen
çoktan kovmuşsun bizden beni
niçin üşüyor kalbim
niçin kayıp gamzelerim
biliyor musun
çelik mavi alevde güneşe özenir
her darbede bir şekil gizlenir
çilesini okumamak ne mümkün
ruhu olsaydı çatlardı örs bile
dön de bir bak eserine
uçup giden hayallerin sebebi sensin işte.

bir meşgale ki
her sabah gözlerime perde çekiyor
ara sıra dalsam da ufuk çizgisine
yedi rengin ahengi beni oyalıyor
akşamlar, ah akşamlar
hiç öyle mi ya
feryadını duyar gibiyim kar beyaz sayfaların
zira yükü hüzün dolu kalemdeki izlerin
her defasında
gezinen gölgesinde bulutlarım ağlıyor.

şimdi mevsimlerden bahar öyle mi
oysa gönlümün çiçekleri kuruyor be hancı
bütün çırpınışlarım boşunaymış
bir girdabın pençesindeyim umarsız
ve sen varsa eğer
sonu mutlu biten aşklardan
bir türkü çal bana ey kemancı. 09.05.2012-Ahmet BOZTAŞ