Ateş ateş üstüne, ne yapsak bilmiyoruz,
İhanet kumkuması eyledi yurdu mekân,
Ağlamak bir kader mi, niye hiç gülmüyoruz?
Gözyaşına mendil mi bulunan tek bir imkân?

Vatan kan ağlıyor bak, uzanacak el nerde?
Varsa yararlı ilâç sunun artık bu derde,
Gayrı deli fikirler dolaşıyor bu serde,
Vallahi de yaparım, şahit ol bana Furkan.

Atamın kemikleri "Vah!" diye sesleniyor,
Sırtlanlar birlik olmuş ete hevesleniyor,
Beni arkamdan vuran hep benden besleniyor,
Boyun mu eğeceksin yok diye senin arkan?

Ele umut besleme, el derdin seyircisi,
Bu bedeni çürüten ağunun zehircisi,
Hedefteki zaferin ancak bir tehircisi,
Gözü dirliğindedir, asıl o yurda sarkan.

Arka, destek istemem; canın ne önemi var?
Ne para ne de mevki, ne de gözü yaşlı yâr,
Hiçbir şey gözümde yok yakarken vatanı nar,
Bedel varsa öderim, namerttir bundan korkan.

Muammer Akman