Sessiz geçen günlerin çığlığını duymadan
Ne çok gülmüştüm ey hayat
Sonumu bilmeden
Acıların beni de bir gün
Kuşatacağını hiç düşünmeden
Şimdi bekle
Beklediğinin beklentisi olan ölümü
Ey gül kokulu yar
Kederim değil korkusundan ölümün
Kalan ömrümün sensiz olması
Üzüyor beni

Beynimde kaynayan yara ile
Uyandım bir sabah senin hayalinle
Yüzümdeki bakışları içinde
Donakaldım manasız bir tebessüm ile
Ayaklarım tutmuyordu bitkinlik içerisinde
Kundaktaki eli kolu bağlı bebek gibi
Ne kadar çaresiz kalmıştım
Ey gül kokulu yar

Sessiz gelen ölümün
Gürültülü ayak seslerini
Duyar gibiyim
Bedenimdeki her hücre
Bütün uzuvlarım bana el olmuş
Bildiğim bütün lisanları
Bütün cümleleri unutmuşum
Hafızamda tek cümle kalmış
Ey gül kokulu yar

Ölümü ne kadar da düşünmüştüm
Ne kadarda bakmıştım görmek için
Anladım ki görebilmek için
Beyninde bir ışık
Göğsünde bir kalp olması lazım
Ey gül kokulu yar

Ey ceylan bakışlım nur yüzlü aşkım
Anladım artık ölüm bana yar
Ben ölüme yar olacağım
Alnımdaki bir ışığın parlamasıdır
Yüreğimdeki yansımalar
Ey gül kokulu yar

Ölüme aşık olmakta güzelmiş
Tertemiz bir sevgi ile
Ona dost olduğumu anladım
Bambaşka bir şeymiş
Tarif edilmez bir sevgi
Ölmekle her şey değil
Bir şey bitiyordu
Ve bir şeyin bitmesiyle
Gerçek yar ile olan hayatın başlıyordu
Ey gül kokulu yar.