Duino harebelerinde bir gölge, ay

ve nesnesi olmayan bir melankoli...

Yitik şeyleri içselleştirmek... İçimizde

hareket eden akıl, Mobius dönüşleri, dönüşümleri...

Yeni bir melankolinin gizli imleri... delta günleri...

Uzak bir günde, delta günlerinin birinde

bir heksagram kurmak ve kapatmak - evreni, arzuyu

bilinmeyeni (ilk çizgi, kırık, öznesini iplerle, halatlarla

bağlanmış olarak gösteriyor... üç yıl boyunca

kendisini çözemeyecek ve kötülük olacak)

Ateş, barika, tehlike...

Gece umarsız bir Y işaretiydi ve düşüyordu sana doğru.

İsminin anagramlarında kendisiyle

karşılaştın ve evlendin

Bir uzaklık, ilk günlerdeki gibi, gizil rezonanslar...

Piyano seslerinin ve masaların üzerindeki cam

kırıkların arasından ona yaklaştın.

O yüzünü dönmedi.

İçinde bir şey, fümerol gibi bir şey, onu sevdi.

Hava yapıştı yüzüne. Sonunda anladı gerçek ismini

ve sana ne olmadığını söyledi.

Ağaçların arasında yitiyor gölgen, uzaklıklar, Pompei...

Biri yaralıyor diğerini

boğuyor

yutuyor

Ayşama dönemleri bitti artık...

Ağır yıldız kümeleri yer değiştiriyor aklımda...