Ağaçlar cüce şimdi, binalar yüksek,
Ne bahçe var artık, ne bülbül sesi...
Yok ettik hepsini tek tek keserek,
Özlediğim bir yeşil ağaç gölgesi.

Binalar; yığın yığın, dizi dizi,
Evler; kat kat, üstüste, yan yana,
Sanki gizli bir el hepimizi,
Çekiyor sessizce o taş bağrına.

Atlar yavaş şimdi, arabalar hızlı,
Sanki yaşam sade bir koşturmaca...
Farkındayım içimde bir özlem gizli,
Cevabını aradığım bulmaca.

Uçaklar kovdular gökten kuşları,
Sanki ağlar gibi yağmurun sesi,
Çoktan tükettik de ağaçları,
Bari yok olmasa Gök-su mavisi.

Ama biz ona da hasretiz şimdi,
Sağımız, solumuz yüksek yapılar,
Ne sabah güneşi, ne de ikindi,
Kirlendi mavi gök, kirlendi sular.

Şehir denen korkunç garip yaratık,
Mahşerin kurulup bitmedigi yer,
Bıktık, bıktık senden ağaçsız bıktık!!!
Ama ne çare ki hepimiz esir...

Çevre yeşilliği, bahçe çiçekler...
Akarsuyun sesi sanki bir masal,
Ama bir gün mutlaka çocuklar,
Uzanır pencereme çiçekli bir dal.