Hep sonbaharda yaşanırmış gibi hüzünler
Bir Eylül’ün ılık koynunda nazlanan bir günün
Öğleden sonrasında
Bu defa belki son buluşmaya gelmişti adam.

Ağır aksak kelimelerle soracak,
çay kaşığı ile oynarken
sustuktan önce,
‘’Nasılsın?’’

kelimeler kaçışmaya
cümleler topallayamaya başlayacak
kadın söze başlayınca...

hüzünle dalacak gözleri uzaklara
saçını geriye iterken
yutkunacak bir kez daha
hiçbir şey demeden kalkıp gitsem
diye geçerken içinden

’’İyiyim’’ , belki de ’’ hiç iyi değilim ’’
diyecek kadın.
Gözleri hâlâ uzaklarda...
beklediği başka biriymiş gibi,
ya da duymayı düşündüğü cümle...

adam çay kaşığıyla oynamaya devam ederken
ve son yudumunu alırken
kadının yüzüne bakacak sezdirmeden
her biri kendi yalnızlıklarında
ve söyleyemedikleri sözlerin uzaklığında
otururken yan yana...
sustuktan önce ve
konuştuktan sonra
değişen hiçbir şey olmayacağını
işte o anda bilecekler
ve az sonra kuru bir hoşça kal
deyip uzaklaşıp gidecekler belki de…
“Nasılsın” dediğinde adam
Tüm” İyi değilim”leri bir kenara atacak kadın belki de
Bedeni susayarak
unutulmamış hazlara
Uzanacak elinin kırmızı ojeli parmakları
dokunacak usulca erkeğin eline
Yavaşça gözlerini indirecek yere
Beklediği oymuş gibi…
ve beklediğine değmiş gibi…

İnce belinden tutacak adam…
İnce belli bardağa inat,
bir yudum daha alacak çayından
Son bir yudum…
Eller kenetlenip kalınca birbirlerine
Sığ bir düşüncede, kadın soracak!
Bahara sevdalı açan bir çiçektim ya gözünde
Soldurdun mu beni içinde?
Şaşkın serzenişin ardından dili susacak.
Tüm cümleler sustuğunda kalkıp gidecekler
Bir şey demeden, diyemeden
Akşamın koynuna doğru.
Kutup yıldızının yol göstermesine hiç gerek yok ki
Sevgiyle ve son bir umutla parlayan gözleri kadının
Yola çıkardı bile çoktan.

vakitsiz bir gecede bulacaklar kendilerini
ağzında şarabın buruk tadı, dudağında rengi
dudak tene değdi.
Güneş gibi parlayan bedenleriyle
Uyanmaya adaydılar sabaha
Tüm ”Hoşça kal” ların nihayetinde
Az sonraları da atıp gecenin koynuna.

Müşerref Özdaş & İsmail Mancar
( Düet şiir )
15.02.2012