Sana durulanmiş kelimeler getirecegim
pörsümüş bir dünyayi kahreden kelimeler
kelimeler, bazilari tüyden bazisi demir
seni çünkü dik tutacak bilirim
kabzenin, çekicin ve divitin
tutuldugu yerden parlayan şiir.

Zorlu bir kiş geçirdim, seninki gibi nefti
aciktim, bitlendim, bir yerlerim sancidi

sökmedi ama hoyrat kurallari faşizmin
çünkü kalbim aşktan çatlayip yarilirdi.
Her sabah çarpişarak çekilirdi karanlik alnacimdan
acilar bile duymadim kof yürekler önünde
beynim her sabah devrimcinin beyniydi
ayaklarim donukladi gelgelelim
sagligin yerinde mi?

Yaralarin kabugu kolayca kaldiriliyor
halkin dogurgan dünyasina dalmakla
onlarin güneşe çarpan sesini anlamayan
dört duvarin, tel örgünün, meşhur yasaklarin sahipleri
seyir bile edemezken içimizdeki şenligi
yilgi yanimiza yanaşamazken
bizi kivil kivil bekliyorken hayat
yikilmak elinde mi?

Boşuna mi sokuldu bankalara
petrol borularina kundak
kurşun işçinin bögrünü boşuna mi örseledi
varsin zindanlarin ugultusu vursun kulaklarimiza
yaşamak
bizimçün dokunakli bir şarki degil ki.
Bu yürek gökle barişkin yaşamaya alişmiş bir kere
ve inatla çevrilmiş topragin çilgarina
yazik ki uzaktir kuşlari, sokaklariyla bizim olan şehir
ama ancak laneti hirsla tirpanlayamamak koyuyor insana
öpüşler, yataga birden yuvarlanişlar
sevgiyle hatirlansa bile hatta.

Köpüren, köpürtücü bir hayatin nadasidir kardeşim
bütün devrimcilerin çektikleri
biliriz dünyadaki yorgunluk habire mizraklanir
daglarda gürbüz bir ölümdür bizim arkadaşlarinki
pusmuş bir şahaniz şimdilik, ne kadar şahan olsak
ama budandikça, fişkiran da bizleriz
ölüyoruz, demek ki yaşanilacak.