akşam olunca güneşin ışıkları söner
yalnızlığımda hüzünlerim depreşir
mahsun yanım ortalıklar da seni arar
yoksun ki..

sevdanla aydınlatayım yüreğimde ki loşluğu
mahzenin soğukluğu düşmesin içime
tirtir titreyen bedenim bir köşeye
garipce çöküp sızmasın...

zalimleşen kimsesizliklerimde gel dokun bana
sevginin sıcaklığı aksın içime çağlayanlar gibi
dinsin memelketim ve sana olan hasretim
lakin,yoksun ki..

ben hüzünlenmeyeyim de kimler hüzünlensin
denizdeki yakamozlarin kayboluslarinda
kırılmış kanadının çaresizliğinde
hangi yaralı bir martı uçabilsin ki
sevdasinin uzanan kollarina...

görür müsün gözlerimdeki kurt bakışları mı
ferleri tükenmişliğinde nasılda söngün
şu an yalnızkurdu dinlesemde içler çekerek
zafer naralarına kulaklarım sanki tıkalı
heyecanlarim, kahramanlık duygularım kayıp
sensizlikte tükenirken yaban ellerde ben
aah! yanimasimda olsaydin da
canima can katsaydin kanayaklim!
lakin, yoksun ki...