Bu Kentte

Bu kentin demir parmaklıklı pencerelerini seviyorum en çok
Yağmuru izlemeyi o pencerelerden.
Elimin dediği soğuğa yaslanmayı,ıslanmayı
Ben bu kentte rüzgarın çarptığı duvarları öpmeyi seviyorum
Her duvarında iz bırakan parmak uçlarına dokunmayı
Uçarı bir aşık gibi esen rüzgarı en çok bu kentte seviyorum
Sulara basmamaya çalışan telaşlı ayakları izlemeyi
Ben bu kentte, özlemeyi seviyorum
Saatlerin dakikaları kıskanmasını...
Arka koltukları, geminin en yalnız tarafını
Martıların en sahipsiz olanını, en köhne kitapçıları
Ben bu kentin unutulmuş dipsizliğini seviyorum
Bir de artık oturulmayan bankları.


Şimdilerde,ıslak bu kent.
Sokak lambalarının ışığında çizgi çizgi hayaller vuruyor yere
Ağlak şemsiyeler bulutlarla dövüşüyor..
Hangi cama yaslasam başımı, gözyaşı oluyor saçlarımda.
Dokunulmamış kaldırım kenarlarını fetheden damlaların seyrine dalıyorum.
Yüzü kızarıyor kentin, yaprakları birilerinin ayakları altında ezilirken
Geceleşiyor bu kent perdelerin rengi değişince

Bu kentte yaşamanın alnından öpmeyi seviyorum
Bir de, yalnız kalmayı sokak taşlarıyla göz göze gelince.

Özge Güngörmüş