DAVET

Bir davet var Yaradandan! uymamak hiç elde mi?
Gül yüzlü ak sakallı babamı uğurlamak kolay mı?.
Henüz üç yaşındayken babamı kaybetmişim.
Ondan kalan boşluğa bu babamı koymuşum.

Çocukluğumdan beri acıyla yoğrulmuşum.
En büyük acıların kuytusunda kalmışım.
Ne doktor, ne ağlamak; çaresiz el bağladık.
Derde derman bulunmayan o anları yaşadık.

Babam yoğun bakımda, bir kerecik göreyim.
Onun o nur yüzünü doya doya seveyim.
O kadar yalvardım ki bana kıyamadılar.
Çabuk ol bak kardeşim bize de çok kızarlar.

Beni gören babamın gözleri ışıldadı.
Öyle heyecanlandı, sanki biraz canlandı.
Doktorun hoşuna gitti, bize zaman tanıdı.
Son bir beş dakika; zaman çok önemliydi.

Çok şey anlatacak gibi gözlerime bakarken;
Çantamdaki zemzemi aceleyle çıkardım.
Şifa olsun babacığım çatlayan dudağına;
Biraz rahatlar gibi sessize fısıldadı.

Ölüyorum gidiyorum kızım, Allaha ısmarladık.
Elini sallayarak uzunca, ayrılığın sinyallerini verdi.
Kur’an’lar okuyoruz, inan yalnız değilsin.
Biliyorum evladım, hepsini biliyorum...

Allah Allah diyerek yaptığı son duayı anlayamadım,
Gözlerinden gözlerimi bir türlü alamadım.
Ölüm hak,acı gerçek; üzeri katmerlendi.
Yeniden tazelendi, daha da derinleşti!...

Artık son saniyeler,hemşire geldi.
Alim amca kızınla vedalaş dedi.
Yorgun yaşlı kolları son gücüyle kaldırdı.
Ebedi ayrılığa o beni uğurladı...

Saliye Şahin