Çiçek denen şeyi tanımıyordu.
Bir gün bir dostuna sordu çiçeği.
Dostu onu aldı götürdü kıra.
İlk defa orada gördü çiçeği


Dedi hep bunu mu istemekte yar?
Alt tarafı bir ot, ne hikmeti var?
Bunun için oldu bütün dünyam dar.
Öfkelendi , kızdı , kırdı çiçeği.

Dostu dedi: ‘’Hele kalbini yokla.
Bir kez olsun sen de çiçeği kokla.’’
‘’Karışırsın bana’’ dedi ‘’Ne hakla?’’
Çekti silahını vurdu çiçeği.

Çiçek dile geldi dedi : ‘’Hey şaşkın.
Görürüm öfken çok, bir hayli taşkın.
Ben ki sembolüyüm sevdanın aşkın.’’
Dinleyince o da derdi çiçeği.

Çiçekler içinde artık sarhoştu.
Duygulandı o da coştu da coştu.
Binlerce toplayıp koştu da koştu.
Dostun kapısına serdi çiçeği.

Dostun eşiğine geldi diz çöktü.
Ağladı, sızladı, göz yaşı döktü.
Baktı ki yetmiyor; yüreğin söktü
Kalbiyle birlikte verdi çiçeği.