yoksulluklarımın kalabalık şehrinde
çokluğumun yankısıydın sanki.
toyluğun ertesinde tortusuydun
çocukluğumun.
umuda yaktığım türkülere perdesi
düzen tutmayan sazımın
ve en dik yokuşuydun alnımdaki yazının.

_biraz bendin yani
birazın değil...
birazın badesiydi aşkın
kalanın zehir.
öyle bir resimdin ki çizdiğim
ellerime, benimle
sildin kendini kendinden
diyemedin.

tenimde yaralar biriktirdim
sana benzemek için.
biliyordum sırı dökük aynalarda
kanattığını kendini, tilbemsi zevkler için.
esip durdum semalarında bir vakit
öyle kibirli, öyle deli.
kırdığım her dalında, eğilip
gözlerinin yeşilinden öptüm seni.
sancılı şafaklarında ömrün
kızıla kesmiş ayın eteklerine asıla asıla
güneşli günlere günsüz doğurdum
kendimi.

_zorlarımda gücümdün yani.
sızımdın...
birazın düğüm birazın çözüm.
zamanın ırmağına yansıyan yüzümdün
nergizimdin, büyümdün
adın gibi bildiğin.
yüzünü okşadın bakışlarımda
yarısı benim
yarası değildin.