balıkcı kasabasında son kez ölüyorum
öksüz kalacak bir kaç hercai düş mor kuşanmış dağlarında...

elden düşme mustamel bir gülüşe
biat ederken en acıyan yanımdaki imansız ümit

toprak kokuyor avuçlar da titreyen dualar
teneşire uzanmış cenin ceset misali gusulsüz bir çiğnem et

musallasız
helalsiz sabi niyetine...

aminler gereksiz mefta künyesiz...

göksu kan kesmiş ilahi asa değmişcesine
tanrılaşmış gurur çarmıha paslı çivilerle gerilmiş...

sevinçleri sökülmüş
göz bebeklerime kan oturmuş

mukim
müzmin yeni ev sahibi...

diller lal olmuş dünyevi sus
kıblesiz sevinçlere uhrevi haykırış

duyulmaz...

ilticam tanrılaşmış insanın merhametinden
ecnebisi olduğum taş kaldırımlardan sukutu hayale hicretim

baş açık yalın ayak ezelden ebede vakitsiz göç...

yapraklarını yitirmiş takvimsiz zaman
saatler mıhlanmış yelkovanına heder olmuş ömür iğreti tutturulmuş ...

bakır zirvelerde son çoban ateşide söndü
irticalen atılmış anarşist artığı illegal bir slogan yankısı kalan...

dünde kalanlara inat yarına kusulan sessiz öfke...

son kez ölüyorum bu dağlarda
ve zıbın yerine bir arşın kaput beziyle kundaklanmış gömülüyor günahsız aşk...

Hasan ODABAŞI