ey rabbim !
sen hayırdan ve huzurundan ayırma
hayat mektebindeki sınavını
alnı açık vermesini sağla

bir annenin yürek hoplatan duasıydı
yirmiyedi nisan gecesine imza atan


pembeydi kimliği
buğday tenine sarı başaklar ekilmiş
yüzü güneşe dönük gülüşler inşa edilmişti mimiklerine
umut tohumları toprağı eşeliyor
mutluluğun bedeni gözler önünde yeşeriyordu

kökü sağlam
gövdesi güçlü duruşlar teyellenir kişiliğine

o bir melekti
havaya karışan nefesi ile
ruhu okşayan cilvesi ile
eteklerinden şanslar döken minik bir kız çocuğu

ilkti
babasının kardeleni
annesinin el değmemiş kır çeçiği

şimdi
büyüdü
karınca sırtında geçirdiği dünü bohçasına atıp
koşar adımlarla karşılıyor yarını

bir yanı bilmediği baharda yürürken
diğer yanı arkasında bıraktığı eskilerden gökkuşağını çalıyordu
elma şekerinden sevinçler
mavi kıyılardan yorganlar alıp
göğsünde tutamadığı nefsi ile çeyizini seriyordu

evet
masallar şehrinde bir oda da onlara ayrılmıştı
kendileri yazacak
kendileri yaşayacak
gelecek adı verilen ömrü


bahçesinde açmamış papatyalar
ve koklanmamış güllerden bir demet
çamuruna bata bata çıkacakları dünyanın yeni yüzü ile
kocaman bir EVET dediler
şahitler önünde


kızım değildi belki
ama canımdan bir parça kadar gerçekti kendisi


Neşe’n bitmesin
Ferit’li düşlerinde büyüsün hayallerin sevgili yeğenim

30/04/2012
16;40
eMİNE