Gün gelir, kuşlar kadar özgürüm;
Gün olur zincire vurulurum!
Gün gelir, ölüm’den daha ölü
İnadına, hayat-hayat bulurum;
Gün gelir, pervane olur yürürüm ateşe.

Öksüz çocuk olurum;
Varoş’ta cılız, bir delikanlı
Küçük kız çocuğu; yüzünde duvak
Kan, kokulu geceye, güveyi olurum
Gün olur, utancım olurum.

Nefsime, yenik düşerim,
Aşk’a dönerim yüzümü;
Harama, dokunurum belki…
Üryan-püryan, olur yürek!
An, olur, mezat’a çıkarırlar
Gün olur, vebalim oluru.

Gün olur, çiçekli bahçe
Ömrü, kelebek ömrü…
Salkım söğüt olurum, subaşlarında
Tarlada gelincik! Narin, incecik
Gülden nazik, çelikten sert…
Gün gelir, kartal olur, yüksek uçarım

Ayak yalın, yola düşerim
Boynumda heybem;
Deli bir derviş olurum
İnadına, isyankâr!
Gün gelir, boyun eğemez olurum.

Kundak’ta bebeğiyle, ırgat anne!
Dağ, kuytularına yazgılı garip çoban
Yorgun, gelen ezik baba, olurum
Belki de, metelik yoktu cebimde
Umutsuz bakışlar önünde, mahcup
Gün gelir, başım yerde, olur…

Gün gelir, söz dinleyen…
Uysalların-uysalı, koyun
Gün olur, engerek yuvasına düşerim;
Alıcı kuşlar döner, başımda!
Tüm zamanlara inat, yeniden doğar güneş
Gün olur, insan-insan olurum!
Yeter KARAER.
2012-04-27