SUSKUNUM ARTIK

Yine hüzün dolu sözlerle başlar cümlelerim.Ardından ayrılığı benimsemis hisler. Bir defa da kalemim mutluluk yazsa ne olurdu, hep ayrılık, hep hüzün, hep üzgün şeyler yazmak yerine. Olmuyor ben mutlu olamıyorum.


Çünkü ben ona yanımdayken bile hasrettim, elimi tuttuğunda ölümden bile korkmazdım, ölüm bile bizi ayıramaz diye düsünüyordum. Ama bizi ölüm değil fani dünya ayırdı. Benim için mutluluk bir anlık gelip geçiciydi sanırım. Ben bir ömür gibi sevdim onu, su gibi akıp gitti zaman ve ben suskunum artık. Hayata, yalnızlığa ve hatta hayallerime suskunum.


Suskunum artık gecelerce sabahladığıma
Suskunum artık günlerce sessizce ağladığıma
Suskunum hayellerimde büyüttüğüm sana
Suskunum deli gibi sevdiğim kişilikteki sana
Suskunum artık hiç karşılık beklemeden aşık olduğum sana
Suskunum artık...!
Suskunum...!
Suskun..!


Keskeler doldu hayatıma. Keske hiç karşına çıkmasaydım diye düşünüyorum arada. Çünkü ben sana hep engelim sanırım. Geleceğine, ailene ve o çok değerli arakadaşlarına bile engeldim. Keşke hiç karşılaşmasaydık. Şimdi belki daha mutlu ve daha olumlu günlerin olacaktı benim kahrımı çekmek yerine. Ben mahvettim sanırım bu yüzden keşke hiç konuşmasaydık. Hiç...


Şimdi ben ay ışığında yalnız gölgemle yürür gibiyim.
Yaşamaya muhtaç su bekleyen çiçek gibiyim.
Bir nehirde sürekli sürüklenen ufak taş gibiyim.
Kurumuş ve yorgun bedeniyle kesilmeyi bekleyen çınar gibiyim.


Suskunum artık damarlarımda kan kan dolastırdığım sana.
Suskunum artık beynimdeki binlerce hücreyi katleden sana.
Suskunum artık yarın için gelecek için sadece seni düşünen benliğimdeki sana.
Suskunum artık...!
Suskunum...!
Suskun..!

Ardına bile bakmadan git artık. Ne hale düştüğümü görme, git...
Acılarımın, göz yaşlarımın hesabını sormadan git. Sana verdiğim kalbi hiç düşünmeden yakta git. Bana hiç birşey soramdan bırak ve git...


Suskunum artık gitmelerine.
Suskunum artık yalvarışlarıma.
Suskunum artık geri dön demelerime.
Suskunum artık...!
Suskunum...!
Suskun..!


YASİN DEMİR