Ne zor kararlar alırdık,
zoraki benimsediğimiz seninle,
denize bakan balkonda gece çok karanlıkken.
üşüyen ellerini ovalarken,
koluna siliyordun göz yaşların gizlice,
veda ya bir adım kaldı,
burda tükenirken tüm umut lar.
sen ve ben,
boynu bükük iki insan
kırılan kanatların eğreti duruşunda,
batan çiçeklerin dikeniydik belkide.
öyle uykusuz kalışlarımıza da değmezdi.
aldırış etmez gibi yapardı,
duymazdı bizi karanlıkda yankı yapan seslerimiz.
ya gizleyemediğin hıçkırıklara
ne demeliydi.
çok zor alınmış kararlar sonrasında.
hangimiz erken kalkacaktı ,
oturmuş olduğu sandalyeden,
bir şişe suyu dökecekti başından aşağıya
kim söndürecekti ilk önce yangınları.
kim kimin umurunda olacaktı ilk.
sebepsiz beraber olmaların,
yine sebepsiz gidişlerimiydi bu.
gözlerin bir an boşluğa dalması
bir anda herşeyin unutulması gibi bir şeymiydi
apansız çıplak ayakları,
titreyerek sallamakmıydı içimizdeki telaş.
gözlerimize afişe olan bir mazi’nin
kırılganlığına dur diyememekmiydi bizimkisi.
sen ne diyorsun,
çok zor alınmış bu kararlara...
sana da iticimi geliyordu karanlık gecelere sinişimiz,
ayağa kalkıpda dolaşmaya başladığımda
ayak seslerimin kaldırımda yankılanışı.
yağan yağmurun sadece gözlerimden aşağı süzülüşü.
bir perdenin kapanmak üzereyken
son rütuşları olsa gerek.
duygulara gebe kalışımız.
ve veda ya hazırlanışımız.
ben bu yüreği bu zaman kadar boşunamı taşıdım.
boşunamı sevdim diyemeden
kopuşumuz....
son noktayı koymakdan ibaretmiydi
seninle zoraki benimseyipde,
almış olduğumuz bu büyük ve zor karar..
ne çok zor bir kararmış....//


Ozan-)



.