Hazanla kararan yemyeşil doğa;
Baharla dirildi kendine geldi.
Nisan yağmurunu emdikçe ova;
Bilcümle canlının çehresi güldü.


Hayat yeraltından üstüne çıktı,
Dirilişe sebep ısı, ışıktı,
Güneş taze gelin nazıyla şıktı;
Güzelliği sis’i bin parça böldü.


Bülbülün goncaya güle hasreti;
Bitti ve dağıldı ruhi kasveti,
Dili tutulmuştu, buldu nusreti;
Karga hasedinden, çatladı, öldü.


Karıncalar rızık için yayıldı,
Kelebekler uçtu gören bayıldı,
Arı çiçeklere bala koyuldu;
Tasarımı yapan, görünmez eldi.


Renk renk uçurtmayla doldu gökyüzü,
Masmavi bir tavan oldu gökyüzü,
Şimdi, kimliğini buldu gökyüzü;
Âlemler ötesi, devasa göldü.


Bir gün gibi, bir yıl, geride kaldı,
Hay ismiyle Hâlik diriliş saldı,
Hayat tabiatta tekrar rol aldı;
Bahçenin mutlusu, misk kokan gül’dü;
Bilcümle canlının çehresi güldü…



Salih Yıldız…19.04.2012




.