Fetret devri bu devir, Müslüman çok, Mümin az.
Kalp evleri harabe, çığ düşmüş, çalmış ayaz.


Din adamı cebinin adamı olmuş çıkmış;
Yaptığı ibadete, ücret yetmez, ister kaz.


İbadethane ile çalgı evi karışmış;
İlahi söyler zurna, tasavvufta çalar saz.


Siyasiler figüran biçilen rolü oynar;
Rakipleri soğuk kış, kendileri bahar, yaz.


Müteahhitle, mafya el ele ihalede;
Çıkar sağlayanlara ikram ediyor kiraz.


Peygamber ocağında, ebucehil karpuzu;
Bitmiş, iman ehline, hışımla eder garaz.


Amirler yetkisini torpil için kullanır;
Memur iş görüyorken, git, gel yapar, eder naz.


Hukuk, güçlüden yana adaleti dağıtır;
Zenginin toprağından ilk önce geçer ifraz.


Basın hep yanardöner, reklâm rantı peşinde;
İşine geldiğince, ortalığa verir gaz.


Öğretmen ve öğrenci birbirinin cellâdı;
Dershanelerde belki! Dıştan severler biraz.


Anneler kızlarından, kız anneden müşteki;
Oğul yaşlı babaya bağırır avaz avaz!


Gariban köylü bile, kabağa aşı yapar;
Karpuz çok döksün diye; inancı etmez ikaz.


Çoğunluk keser gibi, hep kendine çalışır;
Şahsi rahatı için, Rabbine eder niyaz.


Velhasıl görünenle, görünmeyen bambaşka;
Madden güçlü bedeni, manen kaplamış maraz.


Hayrı, şerri yaratan elbette yüce Allah; (c.c.)
Ama isteyen, kulu “O” şerlerden almaz haz.


Garibi doğru dersin, fetret devri bu devir;
Önce kusurunu gör, kendine eyle vaaz.


Gücün yettiği kadar, kötülüğe ol pervaz;
Seherlerde dua et, gece kılıver Namaz…



Salih Yıldız…17.04.2012




.