İNSANIM BEN İNSANIM (Gülce Buluşma)

Yer yüzünde yaşayan, en mübarek halife,
Sonsuzluğun rengiyle nakışlanmış Elif’e,
Aynayım aynalardan, bir de milyon kaynatan,
O, kutsal emanetle, atomları oynatan!..

Temsilciyim, temsilim! bendedir sahne, dekor,
Kâh melekten üstünüm, kâh hayvandan aşağı,
İnanmazsan ey dostum, aynaya bak beni sor!
Göz içinde göz benim, ilham alır bakarım.
Bulutlar göz, göz ağlar, ufukları yakarım.
Dilimlenmiş dil benim, Allah söyler lisanım,
Esrarın âhengiyim, insanım ben, insanım.

…….Parmak ucumda şehir,
…………Damarlarımda nehir,
………………Bana hazır cehennem,
…………………..Beklenen cennet ahir!..

İçimde uçurumlar, dağlarımda sis duman,
Buz dağıyım eriyen, mühürlenmiş asuman…
Sonsuzluğun rengiyle, türlü renge boyanan,
Dilimlenmiş dil benim, Allah söyler lisanım,
Esrarın âhengiyim, insanim ben insanım.

Defterimdir omuzdan omuza gezinip duran,
Odur mahşer gününde, hece hece okunan!...
Hangi zaman kapanır? Hangi zaman dürülür?
Nice hesaplar ki, bilmem! Hangi zaman görülür?
Olur mu köksüz ağaç, dalsız, yapraksız çiçek?
Doğmak varsa anadan, ölüm kaçılmaz gerçek.
Bilinmeyen bir şey var, nerde ne zaman nasıl?
Umulmadık bir anda, ne kılıkla gelecek!

ALİ GÖZÜTOK