Üzülme.
Sana vedamın bendeki yansımasını göremedi kimse.
Gardiyanın, üstüne sürgüyü çektiği mahkumun,
Yüreğine emanet bıraktım burukluklarımı.
Gözlerindeki esaretine sırdaş ettim bakışlarımda aradığın hüznümü.
Umutları müebbete susmuşken tesellisini eline tutuşturdum;
Kırılmayı bekleyen idam fermanı kalemim seni yazacak.

Zamanın acı ilacını yudumluyorum her tik tak sesinde.
Eşiğin eşsiz kararsızlığını sindirme gayretindeyim şimdi.
Yorgun gayretlerim saçıma ak, yüzüme buruşukluk verdiği doğru.
Bakışlarım farklı gözlerim aynı rastlarsan bir gün diye.
Tırnak izlerimi hayatın duvarlarına kazıma takatim,
Zamanın acı ilacının yan etkisi değil ta kendisi.

Hikayelerinle ihtiyarlattığım ömrüm..
Ömürün tükendiği yerde alışık olduğum;
Son ölüm..

Üzülme.
Gözyaşı göremez kimse.
Ben her kazma darbesiyle açılan mezarcı toprağına bıraktım,
Geri örtülecek olmanın amansız bekleyişine bereket serptim onları.
Neyi örtmedi ki ve neyi vermedi ki?
Dar ağacımıda verir, benide örter.

Ömürün tükendiği yerde alışık olduğum;
Son ölüm..

KaKe
15.10.2011
16:23