İlkbahar geldi derken, hazan yaktı özümü,
Alev sardı bedeni, yüreğime od düştü,
Çevirmem mümkün değil, başka yöne yüzümü,
Herkes düzde yürürken, kısmetime sarp düştü.

Çığırlar dar, yol çakıl, ayaklarım üşüyor,
Çıldırmış akbabalar, tenimi bölüşüyor,
Üç beş dalkavuk karga, halime gülüşüyor,
Barışı özlemişken, kaderime harp düştü.

Sevgili cananımı, yâd ederken benliğim,
Göklerden zehir yağdı, kayıp oldu şenliğim,
Söyleyemem derdimi, boğazımda kırk düğüm,
Yağmurlar taşa döndü, üzerime sert düştü.

Huzur dolu dünyamda, sessiz sakin yaşarken,
Önümdeki engeli, birer, birer aşarken,
Mutlulukla dost olmuş, sevgi ile taşarken,
Beklenmedik bir anda, ciğerime dert düştü.

Bu nasıl bir hayattır, sönüyor tüm umutlar,
Düşmeye gör yeter ki! Saldırıyor aç kurtlar,
Meydanlar kaypaklaşmış, yere yapışmış sırtlar,
Pirim yaptı kötülük, ne yazı ki! Mert düştü.

Ali KILIÇ-OSMANİYE