Titredi uykusunda,
Bilinci ayaklandı.
Kirpiklere tutkallı,
Mahmur kader uyandı.

Çiyli gözler çapaklı.
Ağırdan aralandı.
Kırık cam köşesinden,
Buzlara bakakaldı.

Eller, ayaklar tutuk,
Beli, boynu kaskatı.
Bir eyyam çabaladı,
Yerinden kalkamadı.

Kavrayınca bacağını,
Çuval gibi silkelendi.
Toprak çeker bedenini,
İki büklüm yuvarlandı.

Hanidir mide azapta.
Hiç alışamadı açlığa.
Birkaç avuç kardan yese,
Kanar mıydı yaşamaya?

Takıp yırtık abasını
Kof sopasına kaykıldı.
Ağır aksak adımlarla,
Karlı sokağı boyladı.

Gün ağarırken hiç kimse,
Görmezdi bedenini.
Sarktı bidona iyice.
Koku iştahını kesse!

Dibe soktukça elini,
Bulduğu kuru simitti.
Eğer acele etmezse,
Yere devrilebilirdi.

Donuk parmağa bulaşık,
Prangadan küflü halka.
Onu bir tanıdık gördü,
Uzaklaşacağı anda!

Utancından oracıkta,
Ruh, erim erim eridi.
Kara bahtlı gözleri,
Yumulu, toprağa indi.

Ayşe Yarman Öztekin
’Sevgi Kutuda’ 2012