Yine garip gönlümün gölgesi düştü suya,
Al götür beni dere, yârin olduğu yere.
Kapanmadan kirpikler, dalmadan yâr uykuya,
Al götür beni dere, yârin olduğu yere.

Seher vakti güllere; sis çöküp, çiğ düşmeden,
Yorgun akşam güneşi tepelerden aşmadan,
Kalbim göz yaşlarımla kor ateşte pişmeden,
Al götür beni dere, yârin olduğu yere.

Karanlığın hançeri bağrıma saplanmadan,
Vücudumun her yanı dertlerle kaplanmadan,
Gönül defterimdeki ahlar hesaplanmadan,
Al götür beni dere, yârin olduğu yere.

Hasret sarmaşıkları bedenimi sarmadan,
Hoyrat rüzgâr külümü dağlara savurmadan,
Sakın bir şey söyleme, bana soru sormadan,
Al götür beni dere, yârin olduğu yere.

Kıvrım kıvrım yollarda; yorulmadan, bıkmadan,
Uzayan gecelerde şafaklarım sökmeden,
Emir vâki olur da can bedenden çıkmadan,
Al götür beni dere, yârin olduğu yere.
Muzaffer KÖNDEL