hayrettin taylan


Briç Oynayan Ruh-1
Bilgeliği kemiren ruh faresi
Aşkın mutfağında seni kemirir
Cesur fikirlerin ağına atar atılmışlık
Sancıyı kurutan güneşine yakınlaşır azizlik
Metafizik bir unutuluş uzar bırakmaz ben’i

Şehrin aşkına, aşkın şehrine istiflendik
Kargaşa hiçliğin gölgesinde infilak
Biraz yoğuz
Biraz yoktan sonra varız
Biraz aşk, bir’azdan biraz

İçsel bakire-2
Tutkunun karnındaki aşk çocuğunu tekmeliyor haz
Hazırlıksız bir giriş çıkış istiyor istem
Macera arası muratlar öteleniyor
Kendine gelir kendinden geçmişlik
Kendinden geçer , geçersizliği isimsiz kayıtsızlık

Sen sustukça yorulan dağların taş bağrıyım
Bağırma duyamam
ağlama akamaz sensizliğin pınarı
Çağırma gelemem ben’sizliğe



Zehirli Tümcenin Öznesi-3

İniltili sözcüklerin dilindesin
Cümlelerimi zehirliyorsun
Öznem ölümcül özlemlerde
Yüklemimden ç’ağrı var
Dilimdesin ilim kal olmuş

Böğrümde sosyolojik ceylanlar ürer
Tüyden hafif esrik hayallerin simyasını arar ,arayış
Aşırmış gelişler sarılır sanrılarıma
Uzar umudum
Beni bulur gerçeklik
Yola gelir övgünün geleceği
Yoldan çıkar sövgünün geçmişi
İnsan olur nesnelerin ninesi
Bir ben bulur senden
yalan dünya

Bakir sayfaların sınırında durulanır sinir
Yazmak ister sevişmenin kalem ucu
Akrepler susar zamansızlığın kalem direncinde
Bulantılar başlar amansızlığın zaaf sayfasında
Tatlanır adın ta benden
Tutuşup kalıyor kalakalmışlığın
Tümsek bir aynanın tümseğinde kırılıyor can kırıkların
Artık aşk yüzü yok
Artık ben yüzün kırışık
Artık delirmek kendine delil
Artık yüklük kendine hamal
Artık yalnızlık kendine kalabalık
Artık güzellerin yırtık teninde kalmıyor hevesler
Artık aşkın boyunu, sensizliğin huyunu geçtim
Bu yüzden ücraların mecralarında aşkına ölümsüz gerçeğim