Mevsimlerde hasret
Akşamlarda ise hüzün vardı
Sebepsiz değildi elbet gönül figan içerisinde
Yanıp kul olurken sahipsiz duygular cennetinde
Hükmedemiyorum artık hüzne, acıya, kadere
Boğup bırakıyorlar sokak köşelerine
Ya çiğ yağacak hissiz bedenime ya da dualarımla gelen melekler sahip çıkacak hatta ortak olacak hüznüme
Gemiler yaptım yaşamım boyu, gece yol alan gündüzleri ise demir atan
Geceler hüzün karası olur
Dünyamın başkentidir hüzün, hasret ise taşra limanı
Yine bir liman yine bir figan
Şişe içinde yazıyorum artık kusuyorum bütün kırgınlıkları, dalgalar iletiyorsa feryadımı
Ya bulan yok yada beni anlayan
Dil aynı dil
Beni hasret çeken bilir
Dünyada bilmeyen kalmış mıdır acaba bu dili
Herkes öğrenmiş okumuştur hatta usta olmuştur kimileri benim gibi
Çıraklarım kelimelerim oldu bu yolda.
Ağırlığımı, kinimi anlatıyorlar yarınlarına benden kalan umut parçacıklarına