4
Yorum
0
Beğeni
4,5
Puan
1578
Okunma
Dalları kırık, boynunu bükmüş,
Kırmızı bir gül kanıyordu.
Nemrut’un volkanı sönmüş,
O, içten içe yanıyordu.
Van Gölü’ne gözlerini dikmiş,
Fırtınalı geçmişini anıyordu.
Süphan’ın sisi, bulutu çökmüş,
Gözlerinden kanlı yaşlar iniyordu.
Zamansız yapraklarını dökmüş,
Tüm mevsimleri güz sanıyordu.
Sevdaları yüreğinden sökmüş,
Kümbetlere gömmüş, dönüyordu.
Bir gün karşısına bir adam çıkmış,
Neden yaralarını sarıyordu?
Ömrü boyunca çok çekmiş,
Şimdi mutluluk arıyordu.
Yüreğine umut ekmiş,
Acıları diniyordu.
Tüm tabuları yıkmış,
Al al açmış, gülüyordu.
Etrafa mis kokusu siniyordu,
Ahlat gülü, gül adamı seviyordu.
02.04.2012
Muhittin Alaca
5.0
75% (3)
3.0
25% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz