0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
735
Okunma
KASABAMDAYIM...
Şehirler, kapalı hastane odaları ve dört duvar evler ruhumu daraltalı beri yaşamın pamuk ipliğine bağlı ucuna tutunuyorum. Dünya, hastane yatağı içindeki hastamın solgun yüzü gibi görünür oldu artık.
Tutunmak mı, ilişmek mi bilmiyorum ama “yetti gayrı” diyesim geliyor içimden. Öyle özledim ki açık havayı… Güzelim Afşar’ın rüzgârını özledim, ovamı küçücük kasabamı özledim. Büyük kentler yaşanılası değil, özledim hiçbir şey yapmadan memleketimi koklamayı !
Öylece oturmak istiyorum tahta oturakta, gözümü kırpmadan doymak Afşar’ın yeşilliğine...
Yazar : KERİM ÇAYAN
