İnkar edersem
İçimde büyüttüğüm başkente haksızlık olur değil mi
En az dipsiz bir kuyu kadar
Derinlikler gizlediğim yalan değil
Sanki bir tam küreyi
Orta yerinden ikiye bölmüş de
İçi şiir dolu
Dolu dolu bir çanak oluversin istemiş

Şiirin kendisine duyduğum karşılıksız aşk yalan değil
İmajiner sözcüklere,
Üstgerçek dokunuşlara,
Alnının orta yerinde lir çalan cümlelere...

O yüzden midir ki sana her baktığımda
Bir kat daha artıyor yalnızlığım
Şiire duyduğum platonik hayranlığım…
Bir dize dökülüverir bilinçötesi çıkışsız bir yoldan
Ben düşten bir kostüm giyinirim
Senin gözlerinde
Cemal Sürey(y)a, Asaf ya da Elouar’ı işitirim

Şiirin ne söylediği de önemini kaybediverir o anlarda
İçimdeki boşluktan sızan bir ayrıntı
Gözlerimi kör eder
Ben imaj eder, şiiri baştan sona dekore ederim
Kendime has dilötesi düzensizliğimde
Bu hakka sahibim…

Ağır bir imaj işçisiyim.



Haklısın, biraz humanistik
Biraz mistik bir düş almalıyım
Arınmalıyım bu nihilistik ayıbımdan
Egosantrik kayıbımdan


Böylesi aylak gecelerde
Perdesini açık bırakıyorum uykumun
Ayak seslerini duymayayım diye
Rüyama öykünürken sen
Ürkmeyeyim diye

Böylesi sarhoş gecelerde
Lir seslerini duyuyorum da
Dilim sırrına eriyor,
Uykularım Türkçe’ye yağıyor
Sen boynuma eşsiz taşlarla süslediğin
Şiirden bir kolye takarken
Ölümsüzlük reçetemi oyuncak bir kutuya gizliyorum
Varoluşumdan öte,
İsmimden,
Cismimden,
Bir düşsel çiçek oluveriyorum


Senin şiirden ördüğün tarlada
Mayınlar her patladığında
Gökten iron yağmurları yağsa da,
Kalabalık acılar kaskatı kalsa da,

Mayam sevgiden yaratılmış bir kere
Hissetmiyorum


lasainte