5
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1651
Okunma
Bir zamanlar dallarımdaki çiçeklerim
En ufak bir esintide bile dökülürdü
Umutlarımı yitirdikçe
Hep benliğimden çalardım durmadan
Akan göz yaşlarımda
Kaç can çekiştim
Bilmiyorum
Zaman ve acılar
İnsanı öyle bir olgunlaştırıyor ki
En büyük kahkahaların
En büyük acılardan çıktığını
Öğreniyor insan
Şimdi ise kendimi
Bulduğum sevgilerle harmanlıyorum
Ve o kadar güçlüyüm ki
Yaşananlara inat hem de...
Yeter artık diyorum her şeye
Ben hayata çok ağladım
Biraz da hayat bana ağlasın
5.0
100% (6)