zümrüt e
hep gülmek değildi amacımız...




bu hayat
emeklerken daha
ardımız sıra
koş diye naralar attı
-koştuk-

yoruldum dedikçe
olmaz dedikçe
bir kırbaç gibi
en olmaz anlarda
hiç beklemediğimiz şeyleri
sırtımıza değil
yüzümüze çarptı
-göremez olduk-


bu hayat
biz konuşmadan daha
acımasız bir arı misali
kendisi değil
bizim dilimizle
dilimizi soktu
-hiç konuşamadık-

sanki
her yolun başında
her virajda
bir nöbetçisi
bir tökezi vardı
-dayandık-

ama gel gör ki
bıçak dayanınca
-kemiğe kadar-
o alışık olduğumuz
hafif sancı yerine
kanlar içinde
bir beden kalınca
yetti artık deyip
kalkıp gitmek geldi içten
-sabrettik-

onunda zamanı gelecektir
ama
son bir engel kaldı kardeşim
bil ki
sonrası güzel
sonrası mutlu
sonrası iyi olacak

GÜLMEYİ UNUTMADIYSAK EĞER

18,10,2007