Küçük bir yetimin anısı

Çocukken kurduğum, hayalim hep babamdı. Babamın vefat etmesini kıt kanaat hatırlıyorum…..
O yüzdende öldüğünü asla kabul etmiyordum... Sanki bir yerlerden gelip! Ben hayattayım işte yavrum diyecekti. Biliyordum diyecekti. Her gün ben ama yalnız ben evimizin önündeki duvara sırtımı dayar, fütursuzca insanları izlerdim. Yoldan geçenlere bakardım, acaba derdim babamda şuradan çıkıp gelir mi bir gün.
En mutlu günüm rüyalarımda babamı gördüğüm günlerdi. O gün herkese gülümserdim, birileri bana kızmış, beni itmiş aldırmazdım babamı görmüştüm çünkü.
En çok yaptığımda şiir yazmaktı. Hani babam gelecekti ya, yazardım hep. Silerdim tekrar yazardım, en güzeli olması lazımdı. Babam okuyacaktı sonuçta. Çünkü babam gelecekti. Yazardım ama kimseye göstermezdim. İlk babam okuyacaktı şiirlerimi. O yüzden kıyıda köşede, geceleri yatakta yazardım. Sonra uykum gelir uyuyakalırdım. Kalkınca ağlardım, şiiri bitiremediğim için utanırdım. Kimse anlamazdı niye ağladığımı, bilmezlerdi. Hiç de bilemediler zaten.
Bide resim yapışım vardı. Okuldaydım; derste resim dersiydi. Öğretmen en sevdiğimiz insanları çizmemizi istedi. Herkes annesini, babasını ve kendini çiziyordu. Bense resmin ortasında tek basıma duruyordum. Çizemiyordum ki kimseyi. Annemi hiç görmemiştim. Babamı da hatırlamıyordum ki çizeyim
Sonraları büyüdüm, gelmiyordu babam, bekliyordum’’ hadi ama baba gel diyordum’’ ama gelmiyordu.
Bir yetim gülüyorsa, başına şefkat eli değdiği içindir.
Bir yetim gülüyorsa, bütün bir toplum gülüyor demektir....