"Yalnızım
Acısı yüreğimde yalnızlığımın
Yağmur damlalarını ıslatıyor
Bulutlara yağıyor gözyaşlarım
Elimde geçmişten birkaç kırıntı
Sonsuzluğun sonuna yürüyorum"
Yalnızlık düştü gözbebeklerime
Avuçlarıma mesafeler
Ayrılık solur kurumuş nefesimde
Sonbahar yetim yüreğime dokunur
Çatlamış dudaklar
Kurumaya yüz tutumuş sözcükler
Yürek gitmenin yangınında
Nigarlar donuk, ateşin kıvılcımlarında
Hazana çalan didarımda hüzün çiceklerim
Gülümsüyor,yorgun gözyaşlarıma
Gitmelerin yazgısının karanlığında
Kurumaya yüz tutmuş Karadeniz’İN
Tutturulduğu gece var gamze çukurlarımda
Yanaklarımda gözlerimden dökülüşüm
Gözyaşı bir anne şefkatiyle
Okşarken yanağımı,sözcükler büyür dudaklarımda
Koca bir kentle aynı derde sığınağım
Koca bir kent gibi kalabalık
Koca bir kent gibi kalabalık yalnızlıktayım
Kullanılmış nefeslerde kalp çarpmıyor
Kaldırım taşlarının soğukluğu artık ısıtmıyor beni
Güneş her doğuşunda gözlerimde batıyor
Sığmıyor bu koca kent yüreğe
Yürek sığmıyor bu koca kente
Gidiyorum...
Yolları eksiltiyorum eskimiş ayaklarımda
Bavulumda yalnızlığım
Dudağımda yarım bir çığlık
Ellerim bir geçmişin hayalini kuruyor
Mavinin asil duruşu gözlerime yarının sisi çöküyor
Gidiyorum...
Gitmelerin en zoru bu gidişim
Arkama bakmadan gidiyorum
Ardımda kalan bakışlarımı almadan
Bu son gidiş bu son gözyaşı bu son sonbahar
Bu son şarkı gözümde akan
"anladım sonu yok yanlızlığın
Her gün çoğalacak
Her zaman böylemiydi bilmiyorum
Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak
Alışır her insan alışır zamanla kırılıp incinmeye
Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp yeniden ayağa kalmak..."

Asİ ŞaİrEe;)