Gözün bir yıldız gibi parlak böler karanlığını ruhumun
ışıkların sıcak kavurur bedenimi damla damla büyür bakışın
dolup taşar gözün gökyüzüdeki ışıldayan yıldız gibi
irtifa firarına çıkar kimsesizliğimin bakışı isyanım sensizleğe
haykırışım gökyüzüne parlak yıldıza nefesim kulağında
içimde aşkın buruk mevsimi
gözünden bile kıskandığın vazondaki çiçek gibi olsam şu an
her sabah okşardın beni
oysa çölde solmuş bir çimen gibiyim
dudağım çatlak
damağım kuru
tenim solgun
göz kapaklarım düşkün
hani arada su koyarsın isterdim çanlamak için
dişlerim takırıyor ruhum titriyor ateşinde
eğer bulut kapatırsa gökyüzünü ölebilirim gözlerinsiz
çünkü alıştım geceyi delen gözlerinin ışığına
yaslan bak şöyle eğe,den kuzeye
up uzun ağaçlar ve deli dolu bir deniz
çığlık atan balıkcınlar duyarsın
birde gemi sireni
işte ben ortasındayım ölüm nefesinin
yıkık dökük insan ruhunun merkeziyim
kim bilir eğer bir gün çalarsa kapımı emeğin zafer bakışlı kızı
alnından süzülen arın terini içeceğim
bıkmadan
ve ruhumu o gözlere esir bırakacağım

irfan KÖKTEN