Bir yengeç kıskacında, ha bre kıvranırım,
Gördüğüm her serabı, kurtuluşum sanırım!
Oysa kurtuluş uzak, çoktan sönmüş ışıklar,
Umutsuz yüreğimi, derin bir hicran kaplar.

Nereye dönüp baksam, hep hayaller görürüm,
Güneş görmüş kar gibi, ılgıt, ılgıt eririm.
Yer gök katran karası, izin vermez zindanlar,
Bedenim lime, lime, her yerinden kan damlar.

Kırık kanatlarımla, uçmaya kalkışırım,
Kimselere diyemem, ne acılar taşırım.
Sanırım çok yakında, bahar biter kış başlar,
Benliğimi örseler, kurşun olur tüm yaşlar.

Kızıl kurşun yemişim, kan sızar damarımdan,
Cemalim alev almış, kavruluyor har’ımdan.
Ufuklar aydınlanmaz, görünmez kızıllıklar,
Yürek yangınlarıyla, eriyor buzulluklar.

Bir kızıl gül yüzünden, meçhullere yürürüm,
Sonsuzluğa gitsem de, yine ayak sürürüm.
Çığırlar arasından, yol verir yalçın dağlar,
Avutmaz teselliler, gözyaşım sana çağlar.

Ali KILIÇ-OSMANİYE
17MART2012