ne kadar umut kaldıysa, payıma
arkası kısmen ılıman, çocuk
dahası benden olan hep
yasak cümlelerimin sonunda
bir ince paranteze aldım
giderken adres defterime
beni sevmeyen mahalle kızlarının
sadece kodlarını yazdım
saklı tuttum bilindik adlarını
hatırlama korkusu vardı olanları
dönmek gerekince o günlere
böyle sarhoş anlarında geceye
tutunacak bir dal bıraktım
körpesi yanık gençliğimi
hani ömre yeter gözlerimin ferini
sözlerimin en erkeğini

kapıların tokat gibi cesur
yüzüme kapandığı günlerden beri
hayal etmesini de unuttum
bu su çatlağı sokaklarda ben
aşka, merhamete ,yağmura hasret
yüzümün sakallı yanlarının
asfalt karasına kapandığı günlerden beri
delirmişçesine dayandığım
ölümüne inandığım
doğrudan yaşamayı unuttum,doğrudur

nefes alma kılavuzları vardı sonra
gittiğim harita seçmesi şehirlerin
kimselere açamadığım korkularım
mavisi uçuk bir nufus cüzdanı
dönüşü olmayan otobüs biletleri ve
simit susamınca bozukluk cebimde
yaşamak gün geçtikçe hüzünlü
oldukça serbest vezinli bir şiir
kalpten dert çökertmesi gitmiyor
oku oku sayfası hayat, bitmiyorken

yalnızlığını insan ağladığında
hasreti ağlattığınca anlıyor
mektup gibi bekleniyor ölüm
son otobüsü gibi kalabalık ,şehrin
gençliğimin en köşe yanları
hüzün nedir bilmezken oysa
boyu uzamış bir çocuktum aynalarda
sevimli bir yüz karesiydim fotoğraflarda
tutuşturuldukça yandım içten
saçımı taramayı bilmeden
şekilsiz demirden hayatımda
boyu uzamış bir çocuktum aynalarda

vitaminsiz bedenimin ağırlığından kele
paranteze alınmış bir gençlik şiiri yazdım
kafamda yığınla numaralı soru
ve biliyorum cevapsızken çoğu
paranteze alınmış bir gençlik şiiri yazdım
şimdilerde şehrin giriş kapısından
kafamı uzatıp bir tanıdık bakınıyorum
ben geldim demek koyuyor adama