Kendini bilen ve hayatı tanıyan insanlar için bir hikayeye gerek olmaz bu konuda aslında ama okuduğum şu satırların üzerine kelimelere döküldü ’Utancın Resmi’..;


"Sen Utancın resmini yapabilirmisin abidin?
Paris’in entel sokaklarında bir şişe şaraba resim
yaparsın da Istanbul’un göbeğinde utancın resmini çizemez misin?

Ben resim çizemem ama yazarım O zaman
%99 Müslüman olanlara yazarım.

Arap çöllerinde hac yarışına girenlere yazarım
Elsiz dilsiz canlıları kurban diye boğazlayanlara yazarım.

TÜRK TÖRESİ diye yırtınanlara yazarım.
İnsanlık dersi veren utanmazlara yazarım.
Binlerce aracın ve insanın geçtiği Vatan Caddesi’nin kıyısında önceki gün, iki büklüm yaşlı bir Adam duruyordu.

Titrediğini, soğuktan morarmış yüzünü pek çok insan gördü,"Battaniyem yok" diye bağırışlarını bir O kadar insan duydu. Bu Insanlardan biri poğaca verdi, bir diğeri montunu üzerine örttü,Bir manav yakıp ısınması için boş meyve kasalarını taşıdı.

Çoğunluk uzaktan bakarak geçip gitti. Biri, Hızır Acil 112’yi aradı. Ama hastaneler onu Kabul etmedi, ambulans bacakları tutmayan Hasta adamı, aldığı parka bıraktı. Yanına gelip NE olduğunu Soranlara "Kimliğim yok diye hastaneler bakmadı" dedi.

Gece olup kalabalık cadde ıssızlaştığında çevredekiler,
çığlıklarını duydu. Yaktığı ateşten esnafın verdiği
Battaniyesi tutuşmuştu. Bacaklarını kullanamayan Adam kaçamamış yanıyordu. Polisler, onu bir marketten aldıkları pet şişe sularla söndürmeye çalıştı.

Ateş söndüğünde kimsesiz Adam ölmüştü.
Bu masal değil Abidin ayniyle vaki.
Bu Canım Türkiye’nin resmi.
Bu olmayan duyguların resmi.
Bu vahşi kapitalizmin resmi.
Bu insanlığın ölüşünün resmi."