Tutunuyor insan hayata,
her nekadar nefret etsede bazen..
düşünüyorumda;
ömür bitmeden,ümitler tükeniyor çoğu zaman.
arkasından karanlığa dalmış iki çift göz buğulanıyor,
lakin beceremiyor ağlamayı.
sonrasında bir koyuvermişlik sarmalıyor bedeni,
inceldiği yerden kopsun misali..
ben böylemiyim,böylesine içten içe birşeylere dargın,kırgın..
böyle olmamalıyım ben;
sevmeliyim bir güzeli,çok sevmeliyim.
o güzel sadece güzel olmamalı,
beniadam gibi adam etmeli.
yeniden yazıp,yeniden çizmeli beni.
ben bir güzel sevmeliyim,
gel dedimmi gelmeli..
ama o güzel beni,
daha çok sevmeli.
annem gibi dupduru,
bembeyaz sevmeli..